"მიყვარხარ" ვუთხარი ჩემს თავს, როგორც შეცდომით ადრესატს.
იგივე – გაურკვევლად მომესმა და თავი ვიგრძენი აგურის კედლად, რომელიც ტირის მას მერე, რაც ააშენეს. უსამართლობაა იყო კედელი, როცა დედამიწაზე სიცოცხლეა. იყო უსულო და წითელი, ნგრევადი და შენებადი – შენი ნების გარეშე.
ძალიან ვგავართ მე და შენ ვიღაცის ოცნებას. არარეალურად შემთხვევითები ვართ და მაინც დასაშვებია ჩვენი შემთხვევა, რადგან ვიღაც ოცნებობს სწორედ ასე და არა სხვანაირად, ასე რომ ვერასოდეს იქნები სრულყოფილი ჩემ გარეშე. ორი თვალი გვაქვს და ვბრმავდებით უერთმანეთოდ.
წუხელ მეძინა სხვის ეზოში და ვხედავდი მის სიზმარს, ჩვენ შესახებ. როგორ გაგვხლიჩა და გადაგვისროლა სხვადასხვა გალაქტიკაში სიზმრის დირიჟორმა. ჩვენს თვალებს შორის გაწყდა ლენტები და სისხლის წვეთები დაეტყო მზის სისტემას. ასე დაიწყო დიდი მწუხარება, რომელსაც ვგრძნობდი ორმაგად– შენ მაგივრადაც, რადგან შენ რომელიღაც მაგნიტურმა ველმა შეგიწოვა.
არ შეგეშინდეს ! სიზმარი იყო მხოლოდ.. შენ ცოცხალი ხარ, ძველი დიდებითა და მწვანე თვალებით, რომლებიც უჩემოდ იქნებოდნენ ცისფერი. ვიღაცის ნებით, ახლა ხარ შავი ფრინველი და ცხოვრობ წარმავლობის ჯადოსნური ხეზე, რომლის ქვედა ტოტებზე ამაოდ ვცდილობ გავიკეთო ბუდე: დილით მივფრინავ მზისკენ, რომელიც ჩამავალს ჰგავს, და ვაგროვებ თეთრ სხივებს. ბედნიერი ვარ, როგორც ბავშვი – პეპლის დანახვისას. ფრთებქვეშ ამოკრული სხივებით ვბრუნდები შინ, მაგრამ ყოველ ჯერზე, როცა წარმავლობის ხეს ვუახლოვდები, სხივები, ჩემ ფრთებქვეშ, იშლებიან ცისარტყელებად.. მე არ ვნებდები.. მე მიყვარხარ.. და შენ ეს გეცოდინებოდა რომ არა უსულო კედელი – ერთადერთი, რაც მე და შენ ანუ ჩვენ შევქმნით.
კიდევ უამრავ ამბავს მოვისმენთ, ათასობით სიცოცხლეს ვპოვებთ და ვიქნებით როგორც თევზები. აკიდი და.. გალათეა. სამუდამოდ.
P.S. (post somnium) შემხვდი ოქტომბრის ტყეში, მე მოვალ შენ შემდეგ :)
