hx(a+b):2

                                                 ჩემი სიტყვები ეძებენ მნიშვნელობას.
არაფრიდან ჩამოცვენილი ვარსკვლავები მიყურებდნენ კუთხეში გაბმული ციდან. მე ფანჯრები არ დავხურე, მხოლოდ ფარდები დავუშვი ოდნავ. ახლა როცა სამყარო ჩემს ოთახში მაქვს,  ვწევარ და მიკვირს რომ ჭერს ტრაპეციის ფორმა აქვს.  ინჟინერმა მანახა აზომვითი ნახაზი და იქ მისი დაღლილი თვალების მეტი არაფერი შემინიშნავს. მე მიყვარს ინჟინერი, რადგან მას უყვარს თავისი საქმე და ლუდი. კიდევ ნარდის თამაში უყვარს, მაშინ. როცა სამსახურიდან იმედგაცრუებული მოდის.. და ქალი, მწვანე პერანგიანი. ბოლოს 5-ის 26 წუთზე ჩავეხუტეთ ერთმანეთს და ბოლოჯერ დამაჟრიალა. იმის მერე საათი ჩემს სახელს ამბობს (უსმინე!).

ვარსკვლავი მოწყდა (!!), გაქცევას ლამობს ღრუბლებიდან. რვაფეხა მთვარემ ბგერები იგრძნო, მელოდიას საცეცები ააყოლა, ახლა გამოუდგება უკიდეგანობის ველზე საცოდავს. მე ვიღებ მაკრატელს და კალეიდოსკოპს, ვუახლოვდები მთვარეს, ხელს ვავლებ მკაცრად, ჩემკენ ვექაჩები.. სულ მეგონა ჩემზე ძლიერი იყო.. მიმაქვს.. მაგიდაზე ვდებ.. თვალებში მიყურებს და მეც ვუყურებ, თუმცა ვერ ვარჩევ სად უმთავრდება თვალები.

–გწყურია? –მეკითხება;
–მე სულ მწყურია.
–რა გასაკვირია..

 ვჭრი.. ორკუთხედებს.. ოთხკუთხედებს და ექვსკუთხედებს ვჭრი და ვუყურებ რა ლამაზია, (ღმერთო ჩემო !)  რა მშვენიერია დაჭრილი მთვარე ჩემს კალეიდოსკოპში!

არაფრისფრად თოვს ამაღამ. ვარსკვლავცვენაა ჩემს ოთახში. მე ისევ ვწევარ და ვხვდები რატომ აქვს ჭერს ტრაპეციის ფორმა.