კოკისპირული გრძნობით

    ამ ამაღლებული მუსიკის ფონზე მე მინდოდა რამე განსაკუთრებული დამეწერა, მაგრამ სიტყვები დამაკლდა, ამიტომ ვწერ, რასაც ყოველთვის. ახლა სულ ერთია რამდენ დღეში მთავრდება ჩემი მშვენიერი წელი და რას ფიქრობს მასზე საქართველოს პირველი ოპტიმისტი პირი. (გამორთეთ ყუთი!!!) ახლა მახარებს ჩემი იდუმალი სიმშვიდე, რომელიც ცხოვრებამ მომიტანა, სიყვარულის ულევობის განცდა და ნატკენი წლების დავიწყება. მახარებს ჩემი ძველი მეგობარი, მისი შავი სამოსი და უზომო რწმენა ყოველი მომავალი წუთისა. ვუწოდებ ჩემს თავს შურიანს და არ დავმცირდები, რადგან შური იგი, მისდამი განცდილი, არის ღვთაებრივი...არა, ამაზე მოგვიანებით მოგიყვები, რადგან ამღვრეული გრძნობები უშნოდ აჩნდება ქაღალდს.

   ჰოდა, გავივლი–მეთქი, მშვიდად და რიტმულად ამ უცნაური სამყაროს თითქოს დაგეგმილ მარშრუტს...ასდფქწერ...რატომ ასე, და არა ანბანისებურად?! ასდფქწერტყუი...ტყუიო.. ჰო, ვტყუი, ოღონდ, განა მართლა, კლავიატურა ამბობს ასე. მხოლოდ სიზმრებში ვარ მიუნჰაუზენივით მატყუარა, რადგან ასეთი მოვწონვარ სიცხიან ბავშვებს, რომლებსაც დედები ჩემს ზღაპარს აყოლებინებენ ასკილის წვენსა და ტემპერატურისაგან გაუგემურებულ ფუნთუშებს.

    ...მაპატიე, სულ ასე მემართება, უადგილოდ მეჭრებიან ბავშვობის მოგონებები და მისხვაფერებენ მთავარ სათქმელს. ალბათ, ამისი ბრალია, ჯერაც რომ ვერავინ გაიგო, რა მინდა დედამიწაზე. მეც  ვეჭვობ ხოლმე, იცი, მეც ხშირად ვფიქრობ ჩემს დანიშნულებაზე და უკიდურესობათა შორის სწორხაზოვნად გავლა, როგორც ყოველთვის, მიჭირს. იცი, მე ან უმნიშვნელო ვარ, ან შეცდომა, ან უმნიშვნელო შეცდომა,ყოველ შემთხვევაში, უნდა გამოვსწორდე, ან იქ წავიდე, სადაც საჭირო ვარ. 

Кин-дза-дза! 

   ...მაგრამ, ამ უცნაურ ფიქრებს ახლა გვერდით გადავდებ და ვიტყვი მთავარს, რომ ძალიან ბედნიერი ვარ, რისთვისაც ვმადლობ ჩემებს, საყვარლებსა და თბილებს, პატარებსა და მნიშვნელოვნებს, უჯრედებს ჩემი ცხოვრებისა. მიყვარხართ <3