Longing

იმდენი რამ მაქვს შენთვის სათქმელი, შენ კი არაფერს იმსახურებ.

არ ხარ ღირსი, იცოდე რომ მიუხედვად ათასნაწილად დამსხვრეული გულისა, ირაციონალური შიშებისა, ნდობის უნარის დაქვეითებისა და გამრთელებული გულის გაქვავებისა ნებისმიერ წუთას მზად ვარ ყველაფერი დავყარო და სირბილით დაგიბრუნდე. აი, ასეთი პათეტიკური ვარ.

ენა დავკარგე. ოდესმე თუ ენას დაკარგავ უნდა იცოდე, რომ აუცილებლად ამოგივა მეორე ენა. უფრო ძლიერი და მოქნილი, ენა რომელიც უცხო სიტყვებით ილაპარაკებს. შემდეგ მოგიწევს საკუთარივე აზრების გაქცეული ვირთხებივით დაჭერა. 

ენა დავკარგე ნაწილნაწილ - ჯერ გემო გაქრა, შემდეგ გრძნობა, ბოლოს კი სიცარიელე ჩაენაცვლა მთლიან ორგანოს. ზოგჯერ ვეჭვობ რომ ჩემ უკითხავად გადამინერგეს ვიღაცის ენა და ახლა სულ აღარ მესმის რას ვლაპარაკობ.

დიდი ნაბიჯების გადადგმა მომიწევს ახლო მომავალში და რამდენადაც მიყვარს ჩემი თავის კლდიდან ერთიანად გადაგდება, ეს ცვლილებები მაშინებს. ვიცი რომ სწრად ვიქცევი. ვიცი რომ ჩემი თავის მეგობარი რომ ვიყო ჩემს გადაწყვეტილებებს მოვიწონებდი. მაგრამ! წლების წინ დადებული ფიცი ისე მაწევს მხრებზე, მაღლა ახედვა ძალიან ძნელია. არასოდეს არავის უნდა დაჰპირდე, რომ სამუდამოდ გეყვარება. გავა დრო და მოგიწევს სხვების შეყვარება და მერე გული ორად გაგეხლიჩება. არადა, მტკივნეულია ყველაფერი. ჩვენი ყოველღიური მიმოხვრები, ჰაერის გაკვეთით წარმოქმნილი ბგერები და ნახევაღიმილები ისეთი მტკივნეულია!

გახსოვს, რომ მითხარი, მოდი ფიცი დავდოთ რომ სადაც არ უნდა ვიყოთ და ვინც არ უნდა ვიყოთ ყოველთვის ერთად ვიქნებითო. გახსოვს ის ხე ამ ფიცის სიმბოლოდ რომ ვაქციეთ? გახსოვს ორად გაყოფილი ნიჟარის ყელსაბმები? გახსოვს ბალახზე წოლა და მედუზებზე ოცნება? ისეთი მტკივნეულია ეს ყველაფერი. 1 წელი. 2 წელი. 3 წელი და თვლა გრძელდება. ალბათ ოდესმე მოჭრიან იმ ხეს? ალბათ ოდესმე შემთხვევით გადაგეყრები და მაშინვე ცრემლად დავიღვრებით ორივე. რატომ ხდება ასეთი სევდიანი ამბები? იმდენი რამ მაქვს შენთვის სათქმელი, შენ კი არაფერს იმსახურებ. 

დიდი დრო გავიდა

Anne Laval

“ნაცნობი ქუჩების აჩრდილები მუსიკას ეფარებიან. ისინი ასე ცოცხლობენ. Ჩემი ნება რომ იყოს ყველა ქუჩას მუსიკის სახელს დავარქმევდი.”

მტვრიანი შუადღე იყო, როცა ახალგაზრდა ქალმა სადარბაზოს ხის მძიმე კარი გამოიხურა და ვიწრო ქუჩას გაუყვა. ამ ქუჩას თავისი ხელის ზედაპირივით სცნობდა. ყოველთვის იცოდა, რომ სადაც არ უნდა წასულიყო, ადრე თუ გვიან ისევ დაბრუნდებოდა ბრემარის 14 ნომერში. ეს მას მერეც არ დაუშლია, რაც კარზე ცნობა დახვდა, წითელი წარწერით “გასახლება”.

ყველაფერი ცხადად ახსოვდა: პატარა ლურჯი ფეხსაცმელები - თეთრ წინდებზე, ასფალტის სუნი და დედას ხელების სირბილე. Მაშინ თამაში იყო ადვილი, ხის მძიმე კარი კი - კიდევ უფრო მძიმე. დრო ისე იწელებოდა, ერთი საათით დალოდება ჯოჯოხეთში წვის ტოლად ეჩვენებოდა. Ახლა კი ცდილობს, გაიხსენოს, ბოლო 2 წელი სად დაკარგა. Ან დედას ხელები როდის გაუხდა ასეთი უხეში.

“Ჩაის გასინჯავთ?” - გაღიმებულმა სახემ და ხელში პატარა სასინჯმა ჭიქამ გამოაფხიზლა ქალი წარსულზე ფიქრებიდან. უცებ ვერ მიხვდა, რითი დაიმსახურა ჩაი. “არომატების ფართო არჩევანი გვაქვს, შემობრძანდით,” - დაამატა უცნობმა. Ქალი გონს მოვიდა და ზრდილობიანად თქვა უარი შემოთავაზებაზე. ასეთ საჩუქრებს ხომ ყოველთვის მოჰყვება ფარული მიზანი.

ყურსასმენები შეისწორა და განაგრძო გზა. Ფიქრებს ვერ ერეოდა. Ალბათ ნაწილობრივ იმისი ბრალი იყო, რომ დედას საყვარელ ვივალდის “გაზაფხულს” უსმენდა დილიდან. Სხვა გზა არც იყო. როცა საყვარელი ადამიანების დაკარგვა გარდაუვალია, უნდა იპოვო თავშესაფარი. Მუსიკა იყო მისი პირადი თავშესაფარი. Ახლაც ახსოვს როგორ ეხებოდა დედას თითები შავ-თეთრ კლავიშებს. Ფანჯრიდან შემოსული სიო კი ფარდას ისე არხევდა, თითქოს აჩრდილი ამოფარებოდა. ეს ოთახი განსაკუთრებით უყვარდა მაშინ. იქ თითოს ყოველთვის უფრო კარგი ამინდი იყო, უფრო თბილოდა. Მუსიკაც ძველებური ავეჯით გაწყობილ ამ ოთახში ისმოდა. ეს ბინა იყო მისი პირადი თავშესაფარი.

ახლა, როცა ადამიანები და ქუჩები მისთვის მიუწვდომლად იქცა, მუსიკა იყო ერთადერთი თავშესაფარი. ამიტომ ტრადიციად ექცა ბრემარის 14-ში მისვლა, სადარბაზოს კიბეზე ჩამოჯდომა და დედას საყვარელი მუსიკის მოსმენა, იქამდე, სანამ სულ ცოტა ხნით მაინც არ იგრძნობდა ძველებურ სიმშვიდეს.

განსხვავებული დილის მოგონება

,,ზოგჯერ უგზო–უკვლოდ გადაკარგვა მინდება," – მელნით ამოკაწრა უხეშ ქაღალდზე, შემდეგ ორად გაკეცა და გახუნებულ კონვერტში აკურატულად მოათავსა. მისი თითები დახვეწილად მოძრაბდა ქაღალდის ზედაპირზე. უკვე თენდებოდა. მალე საფოსტო ოფისში შუქი აენთებოდა და შუშის კარზე დაკიდებულ აბრასაც  შეატრიალებდნენ ფოსტის მზადყოფნის აღსანიშნავად.

დროის სვლასთან ერთად სიტყვები ეკარგებოდა და შემდეგ საკუთარსავე ნააზრევს რომ წააწყდებოდა, ფართო თვალებით მიაშტერდებოდა ხოლმე, როგორც უცხო ეპოქიდან შემონახულ პერგამენტებს. იმ დილითაც ერთერთ ასეთ ჩანაწერს გადაეყარა:

 "შენ ამბობ, რომ ვარსკვლავური მტვერი ვართ," - წერდა უცნობი სული,- "შენ გჯერა, რომ ყველაფერი შემთხვევითია და დროებითიც. ეკლესიები და მზის ჩასვლები, ნისლში გამქრალი ქალაქის სევდა - ყოველივე ღმერთის სიზმარია. ღმერთი კი თვითმფრინავების თეთრ კვალს კოკაინივით ისუნთქავს, რადგან რეალობა* მისთვისაც ისეთივე მსუბუქი და მწარეა, როგორიც დღის დასასრულს უკანასკნელი კოცნები და აპოკალიფსური შიშები."

არცერთი სიტყვა არ ეცნობოდა, თუმცა მარტო ცხოვრობდა და ზუსტად იცოდა, ყველა ჩანაწერი თავისი გაკეთებული იყო, რადგან მის მარტოობას წერა არ შეეძლო. 

(პაუზა.)

(სიგარეტის კვამლი.)

"ერთ დღესაც აღარ გათენდა. ჩამქრალი მზისა და ლამპიონების ფონზე ვიჯექი.

 ვთოვდი.

 ხალხი კი უგუნურად მტკეპნიდა. სახელხადელოდ ამოქოლილი ფანჯრის მინებიდან შემოპარულ ლამპიონების სხივებს ვემალებოდით დეკემბრის იმ დილას. ერთმანეთის მარტოობა გვეფარა და მე ვუსმენდი შენი გულის მუსიკას, ბოლო დროს რომ საკუთარზე მეტად ვაფასებ. მაშინ გითხარი, ახალი ფეხსაცმელების მეშინია მეთქი და ორივეს გაგვეცინა. მერე კი მოგიყევი ციგნების ქალაქის აღებაზე, მოთხუპნულსახიანი ბავშვების გვამებზე, ახალგაზრდა გოგონებისა და პირუტყვების გვამებზე (გვერდიგვერდ) და შენ ატირდი. თუმცა ეს არ იყო უბრალო ტირილი, რადგან შენ მხოლოდ ცრემლი გდიოდა, ხოლო სახეზე ჩვეული ღიმილი არ გაგქრობია. მე არასოდეს მინახავს მანამდე ასეთი შესანშნავი ემოცია." 

(პაუზა)

თვალები ისე გაუფართოვდა, თითქოს ყრუ ტკივილიც იგრძნო ჭრილის კუთხეებში. საჩვენებელი თითი ერთხელ კიდევ გააყოლა წაკითხულ ხაზს. 

მეზობელი ჩიტის მსუბუქი ჭიკჭიკი შემოესმა. რაღაც ძალიან ახლობელი იყო ბოლო აბზაცი. ნაცნობი იყო ის ღიმილიც, რომლის წარმოდგენისას სისხლის მიმოქცევა ერთი ორად უჩქარდებოდა. ნუთუ ისევ შეიშალა?!

ისევ დაუბრუნდა გამბედაობა, რომ ნაწერების ადრესატების რეალურობა ირწმუნოს? ყველაფერი ხომ ასეთი დოკუმენტურია! თარიღები და აბზაცები, მისი ხელწერა!

და ღიმილი..

შეუძლებლობა.

(სიგარეტის კვამლი)

ფანჯრის გვერდით თაროზე სანთლის უკანასკნელი სანტიმეტრი იწვოდა. ალის შარავანდედით კედელი ისე ნათდებოდა, რომ რამდენიმე სურათის ჩარჩოს გაარჩევდი, მაგრამ არა სახეებს.. სახეები იმალებოდნენ.

ღრმად ამოისუნთქა.

წელში გამართვა სცადა, თუმცა ხერხემლის ტკივილს მალევე დანებდა და საწყის პოზას დაბრუნებული, ნაწერს ერთხელ კიდევ მიუბრუნდა.

"გამხდარი ძაღლების მზერა დამყვება მშიერ თვალებად, სუსხიან შეგრძნებებად - მათ სურთ, წამართვან სხეული. ვეძებ უსაფრთხო თავშესაფარს მუსიკის ჩრდილქვეშ, წიგნების გახეულ ყდებში...

ვეძებ შენდობას.. და სხეულის გამართლებას, რადგან ბოლო დროს სულზე ისე მიმეკრა, ვეღარ ვასხვავებ.

ვიოლინოს სიმები.

წერტილ მძიმეები.

მძიმე მკლავები, როცა გძინავს.

მსუბუქი ტკივილი შეკავებულ სუნტქვებს შორის: სუნთქვის სინქრონი - როგორ ვცდილობ აგიწყო, იქნებ ასე გავუგოთ ერთმანეთს და მერე სხეულებიც თამამად გავიხადოთ..

მე შენ გაგაღმერთე, თუმცა ვერ შეგიყვარე, რადგან შენს მუდამ განმსჯელ თვალს ვერ ვეგუები. რადგან შენ არ შემინდობ არცერთ შეცდომას...

წყალს-როგორც სიტყვებს,

წყალს- როგორც შეხებებს,

წყალს- როგორც დილის სუსხს

ვეწაფები, რომ გადავრჩე.

აწმყო კი უიმედოდ რჩება უკიდურესობათა შორის გაჩხერილი.

წყალს- როგორც მომენტის უწყვეტობას ვეტანები, რომ აწმყო გადამეყლაპოს."

წელში გაიმართა.

აწმყო ილუზია იყო. ის ვერასოდეს გრძნობდა აწმყოს მყოფადობას. მხოლოდ ნაწერებში, ჩავლილ წამებსა და ძველ ფოტოგრაფიულ მოგონებებში არსებობდა სიცოცხლე და იმ მომენტში სიცოცხლეს მთელი სიცხადით შეიგრძნობდა გამართულ სხეულში.

*რეალობა, რომელშიც ყველა აზრი მოაზროვნისაგან დამოუკიდებლად, საკუთარი გზით ვითარდება.

წყალი გაიყინა

"ალბათ ცხოვრობს ის ვინც ცხოვრობს და არა ჩემსავით  დეიდრიმინგს ეწევა" 

მკვდარი გრძნობების თვე მოდის.
სუსხის, შეგუებული მარტოობის, სიმშვიდის, ნესტიანი თვალების და საბნად ლურჯი ტალღების გადაფარების.

მონატრების.


ფანჯრებს მიღმა თეთრი არაფრობა ქუთუთოებს დაგიმძიმებს, თითქოს ძილი არასოდეს ყოფილა ასეთი ახლობელი. 
სინამდვილეში კი, რაც გკლავს და გაუძლურებს, არც სიცივეა და უმზეობა, არც გაუგებარი ქარები, შენს თმებს რომ მოსვენებას არ აძლევს. სინამდვილე ისაა, გონებაში რაც გიტრიალებს და გაყინული სხეულის გავლით შენს მეობას აშიშვლებს. სინამდვილეა, რომ თებერვალში იფიტები, იცლები, გარდაიცვლები და ემზადები ახალი დასაწყისისთვის. თებერვალში ყოველთვის კარგავ ცხოვრების მნიშვნელოვან დეტალებს, ხშირად - შეგნებულად.

სამი წლის წინ ალბათ დიდი დანაკლისის ასანაზღაურებლად გაჩნდა ბედლამი. დღეს კი ვკითხულობ და ვერცერთ სიტყვას ვეღარ ვცნობ, ვერცერთ გრძნობას ვერ ვიხსენებ. სტრიქონებიდან სრულიად უცნობი ადამიანები მიყურებენ. ჩემი ისტორიიდან შეუმჩნევლად გაფანტულები, ისინი, ვინც თურმე გონებას მიმძიმებდნენ და წერას მაიძულებდნენ. ისინი ახლა დიდი გოგოები და ბიჭები არიან, სერიოზულები, უცხოები, გაყინული თვალებით, უემოციო გამვლელები.

თებერვალში ალბათ ისევ დავიწყებ წერას. მაგრამ აწმყო იმდენად განსხვავებულია, იმდენად რეალ(ისტ)ური და მკვეთრი, რომ ძველ ჩანაწერებს ვერასოდეს გადაებმება. ჩემი ბლოგი აღარ მეკუთვნის. ჩემი მთლიანობაც ასე დაიშალა ეკლექტიკური ერთობის თავიდან ასაცილებლად. ალბათ ვეღარასდროს დავუბრუნდები დეიდრიმინგს, უბრალოდ საბნად თბილ ტალღებს გადავიფარებ და ნამდვილად დავიძინებ.

მეგობრები

     სტუმრებს ველით დილიდან. ბევრი და ხმაურიანი ადამიანი მოიყრის თავს სამი საათისთვის და რადგან სარდაფში დამალვა ვერ მიშველის, მთელი გულით მსურს, მათ სტუმრობას რაიმე გარეშე მიზეზმა შეუშალოს ხელი. საგზაო ინციდენტები, ნათესავის უეცარი თვითმკვლელობა და მსგავსი ფსევდოტრაგედიები ხომ ყოველდღიურია. ისინი (სტუმრები) პოზიტიური და მეგობრულები არიან, მაგრამ ბევრი მცდელობის მიუხედავად, ვერ ახერხებენ ჩემს გაცნობას. ჩემი მხრივ, არც ვეხმარები.

    

     სანამ სახლში სიწყნარეა და სარდაფშიც არავინ მიშლის ხელს,მე ვფიქრობ ჩემს დაკეტილ სახლზე, მტვრიან თაროებზე და ოთახის გამხმარ ყვავილებზე. ყვავილების სევდაზე დიასახლისის მოგონებისას. მე ვფიქრობ ჩემს მეგობრებზე. ჩემს მეგობრებს სძინავთ და არ ფიქრობენ ჩემზე, ამიტომ ველოდები, როდის გაიღვიძებენ. ასე ვათენებ დღეებსა და ღამეებს მოლოდინით და მათზე ფიქრით ეჭვის ჭიებს ვაპურებ. როცა ჩემს მეგობრებს სძინავთ, უკეთ გამომდის თვითანალიზი. ასე დავუმეგობრდი ჩემს ალტერ ეგოს და ვაპატიე ყველა სისუსტე. ყოველთვის ვცდილობდით, ერთმანეთთან კამათით სიმართლე გვეპოვნა და სხვებშიც მსგავს ურთიერთწინააღმდეგობას ვაფასებდით. მაგრამ პლატონი ამბობს რომ ადამიანი მაშინაა სრულყოფილი როდესაც მისი სული და გონება ჰარმონიულად თანაარსებობენ. მე არ ვეძებ სრულყოფილებას და არც პლატონს ვემეგობრები, მაგრამ საკუთარი სისუსტეების აღიარება და მათთან ერთად ცხოვრების გაგრძელება, რთულ სიტუაციებში თვითდახმარების გაწევა ნამდვილად სწორი მეჩვენება.გამომდინარე აქედან, აღარ ვნანობ არაფერს, რაც გამიკეთებია და თამამად ვირგებ ყოველდღიურობის უსაფრთხო ნიღაბს. აღარ მაღიზიანებს თვით ნიღბის კონცეფციაც. იგი იმდენად საჭიროა, რამდენადაც თავად კომუნიკაცია. სიყალბე ყოველდღიური ურთიერთობების უმთავრესი ნაწილია.

         სანამ სტუმრები მოვლენ, შოპენს ვრთავ და დროში ვმოგზაურობ : შვიდი წლის ვარ. ბიჭმა, რომელიც მეზიზღება, იცის, რა შემიძლია, როცა ვბრაზდები. თითქოს არაფერი, მაგრამ ერთი ადამიანიც თუ დაგინახავს რეალურს- სახიფათოა. ეს რომ ვიფიქრე, სულელი ბიჭი აივნიდან გადავაგდე..

       შვიდის ვარ და ფეხები მტკივა კლასობანასგან, მაგრამ ისეთი ბედნიერი ვარ - ორ კვადრატში დავიდე ბინა! ..და თან ისეთი დაღლილი.. ჩამავალი მზე ქუთუთოებზე გვაწვება, ნიავისაგან გვბურძგლავს და ერთმანეთის კანს ვაკვირდებით. თითქოს ისევ შვიდის ვარ და ჩემი დაღლილი მეგობრები სახლში წავიდნენ..და სევდას მას შემდეგ იგივე გემო აქვს. ისევ მესიზმრება, რომ სამყაროს მეორე მხრიდან ტყუპისცალი გადმომწვდება და სულის ხელებით მეხვევა, როცა მეგობრები დასაძინებლად მიდიან. ის ჩურჩულებს :"მე ვარ..მე ვარ..მე ვარ.." და სიტყვები კენჭებივით იძირებიან სხეულთან ერთად. 

       მუსიკა წყდება.  ყრუ ტკივლით ვფხიზლდები და ახალი მოგონება მიცავს. მზიანი დღის, ნათელი ფერების მოგონება.ლექციებს ვაცდენთ და ყვითელი ავტობუსით ვმგზავრობთ - არტისტერიუმია.  ბნელ დარბაზში პროჟექტორის სინათლე გვჭრის თვალს და სკამებისკენ ხელისცეცებით მივიკვლევთ გზას. უცნობი ადგილს მითმობს, მოგვიანებით დიდხანს ვაკვირდები მის პროფილს. ("ვარ მე შენ?") დიდ ეკრანზე შავ-თეთრი ომია. შავ-თეთრი სისხლის ტრაგედიას ვერაფრით აღვიქვამ. ტელეფონი რეკავს. ინფორმაცია: 3 დღე დამრჩა სამშობლოში. 3 დღე..72 საათი.და დრო ვერაგულად გადის.

      ახლა, როცა ყველაფერი ღირებული წარსულში მეგულება, პატარა ნივთები ახალი ოთახის თაროებზე შემოვაწყე და გონების თვალით ცხოვრებას ვათვალიერებ, დღემდე რომ ჯიუტად გრძელდება და მეხსიერებაში მხოლოდ წარსული ფორმით ინახება. ამას ვერ ვუშველი. მე  არ  ვარსებობ  აქ  და  ახლა. ისევე, როგორც სამყარო ჩემ გარშემო ილუზიაა სანამ გონებაში ფაქტად არ აღიბეჭდება. სიკვდილი კი სხვა არაფერია, თუ არა ამნეზია - არსებულის არარსებობა..

კარზე ზარია. წყეული სტუმრები.

ხელები

შენი ხელები გაბედულად და მოურიდებლად მოძრაობენ.
შენი ჟესტები..
შენი ხელები აკურატულად შლიან ფურცლებს, ხელსახოცებს, გულებს, ფრთებს, დაუდევრად შეკრულ თმებს, ჩემს თმებს.
საათები ჯოჯოხეთში შენ გვერდით, შენ მხარდამხარ მეადვილება.. მსურს კიდეც..
ისევ შევიშალე?
რა მარტივია ადამიანით აღფრთოვანება.
ჩვენ ერთმანეთით აღვფრთოვანდით და დავფრინავთ..მაგრამ მე უფრო.. მე უფრო მაღლა... მე უფრო ძლიერი ფრინველი ვარ. შენ უფრო ძლიერი ადამიანი ხარ.
გიჟების ორი კატეგორიაა. შენ იქნებოდი მეორე– დასაბმელი. მომწონს. შეგიძლია ყველაფერი გაანადგურო რაც გიყვარს და რაც ვერ შეიყვარე.
..მაგრამ რა მშიშარა ხარ ზოგჯერ, როცა მარტოობას გადაეყრები. შენი ხელები როგორ იხევენ უკან.. თრთიან და იმალებიან ჯინსის ჯიბეებში, სირაქლემები. მინდა ჩემს ხელებში მოვიმწყვდიო შენი ხელები და დაგპირდე რამე საიმედოს..
მინდა, თვალებზე ავიფარო შენი ხელები და არეული შეგრძნებებით გელაპარაკო. ეშმაკსაც წაუღია ლოგიკა და ქრონოლოგია! ყველაფერს ერთმანეთში ვურევ, მაგრამ ჭეშმარიტად გგრძნობ და მიყვარხარ (!).

 შენი სიცოცხლისა და ბედის ხაზები ხელის გულებზე,როგორც გამოცდილ მკითხავს, მაშინებს.

როგორ დავდივართ..

   ამბობენ, საკმარისია, ადამიანთან რამდენიმე საინტერესო საათი გაატარო, რომ მისი აჩრდილი დიდი ხნით გადაიკიდო. აი ასე, დადიხარ შემდეგ ქუჩებში, ელაპარაკები არარსებულ თანამგზავრებს (როგორც ხშირად შეგინიშნავს უადრესატოდ მოსაუბრე მოხუცები და გიფიქრია, რომ რთულმა ცხოვრებამ ფსიქიკა დაუზიანა) და ღიმილს გგვრის მათი აზროვნების მანერა, ანუ როგორც მათ ალაპარაკებ. გადის დრო და ხვდები, რომ საკუთარი თავისთვის შესანიშნავი წარმოდგენა დადგი, სრულყოფილი პერსონაჟები შეიქმენი და ერთი სიტყვით, არაფერი გიშლის ხელს, აბსოლუტურ სიყალბეში იცხოვრო. ასე გაცილებით უსაფრთხოა ურთიერთობა. ვერავინ გაგაკვირვებს. ვერც მოგატყუებს ან იმედს გაგიცრუებს.ამ ილუზიური სოციუმის ღმერთი ხარ და ამასთან მარტოობაც უმტკივნეულოდ ამოივსე.

   თუ ცხოვრება ნამდვილად ჩვენი წარმოსახვის ქმნილებაა..თუ იცოცხლო, ნიშნავს დაუსრულებელი შესაძლებოლობების გარემოში იარსებო და ასევე, თუ ყოველთვის შეიძლება სხვებისა და საკუთარი თავის გარდაქმნა, მაშინ არაფერია ნეგატიური პირადი რეალობის გამოგონებაში.

   მაგრამ არსებობს რეალობა, რომელშიც შენი პერსონაჟები იბადებიან, სადაც მათ ესკიზებს აკეთებ მომავალი პორტრეტებისთვის. ე.წ. ობიექტური რეალობა, რომელიც შენი ნებისაგან დამოუკიდებელია. აქ შენი პერსონაჟები ისეთივე მოღალატეები, პირფერები, "გადამგდებები", ბოროტები, ეგოისტები, სულელები და, ერთი სიტყვით, ადამიანები არიან, როგორიც თავად ხარ. შენი კრისტალური დადგმისაგან განსხვავებით, ისინი ცუდი თვისებებითაც შედგებიან. ხშირად თავს მსხვერპლად გაჩვენებენ და შველას გთხოვენ, გაგებასა და დახმარებას ელიან და მოითხოვენ კიდეც, იყო მეგობარი, მსმენელი, მესია. სინამდვილის ყოველი წამი სევდიანია.. უყურებდე, როგორ უშვენებ შეცდომებს, იკარგებიან, იტანჯებიან, კლავენ და კვდებიან შენი თეთრი პერსონაჟები. სევდიანია იმისი გაანალიზებაც, რამდენად არ ესმით მათ შენი ენა. 

   თუ არსებობს ოქროს შუალედი, ის ნამდვილად დათმობასა და თავგანწირვაზე გაივლის. გასცემდე იმისთვის, რომ სხვამ მიიღოს და არა–დაგიბრუნოს. გიყვარდეს, რომ გიყვარდეს, თუნდაც არ უყვარდე, არავის უყვარდე..

   შეუძლებლობა..

   ამიტომაც მიდიხარ..არც ისე შორს, არამედ გვერდით ანუ პარალელურად. ამიტომაც წარმოიდგენ და ქმნი..რა მოხდებოდა, შენში და მათში შავი ლაქები წაგეშალა?! 

გეცხოვრა სინანულისა და ნოსტალგიის გარეშე, გეცხოვრა აქ და ახლა, ისტორიისა და ტყუილების გარეშე. რა მოხდებოდა, მეგობრების თვალებში დემონები გამქრალიყვნენ და მათში ჩახედვის აღარ შეგშინებოდა..

   –დახუჭავდი თვალებს და დილის მზეს მიფიცხებულ სახეზე ღიმილი შეგეპარებოდა პატარა ადამიანური მომენტების გახსენებისას. საყვარელი ხმის ტემბრის ან ორი პატარა თვალის წარმოდგენისას.და ეს წარმოდგენა არის უსასრულობის ეკრანი. ასე შეიცნობდი სამყაროთა მთლიანობას და ჭეშმარიტი აზრით ბედნიერებას...