აი, რას გეტყვი: ჯანდაბამდე გზა გქონია, დაწყევლილო სულო! ყველა შენი წარმოსახვითი ღირებულებითა და ილუზიური არსებობის ათასი დეტალით გიშვებ, და.ტო.ვე. ეს. სივრ.ცე!!– ვთქვი და ავტირდი.
ვინ ვარ მე და ვის ვემიჯნები?
ღმერთო, საით წავიდეთ?
ღმერთო, არ მოგბეზრდა ჩვენით თამაში?
როლების მარადიული ცვლა და ახალ–ახალი დაპირისპირებების მზერა–გართობა..ათასი ვარიანტი, კიდევ მეტი პარტია ჭადრაკის ოცდათორმეტი განწირული ფიგურით..და რისთვის?/////
წამიერი ხილვა მქონდა: გაურკვეველი გამოსახულება კედელზე დაკიდებული ნახატიდან განსხეულდა. მომიახლოვდა, გადიდდა და უფრო გაბუნდოვანდა. მოულოდნელად ბაგიდან ჩემივე ხმით რამდენიმე ბგერა ამოუშვა და მხოლოდ ერთი სიტყვა გავარჩიე. მხოლოდ ერთი. მხოლოდ სიტყვა ,,წყვდიადი", რომელიც მეორე წამს ორივე ხელის გულზე გამომესახა დამარცვლით.
წამიერი ხილვა მქონდა: გაურკვეველი გამოსახულება კედელზე დაკიდებული ნახატიდან განსხეულდა. მომიახლოვდა, გადიდდა და უფრო გაბუნდოვანდა. მოულოდნელად ბაგიდან ჩემივე ხმით რამდენიმე ბგერა ამოუშვა და მხოლოდ ერთი სიტყვა გავარჩიე. მხოლოდ ერთი. მხოლოდ სიტყვა ,,წყვდიადი", რომელიც მეორე წამს ორივე ხელის გულზე გამომესახა დამარცვლით.
ძალიან მტკივნეული რაღაც მოხდა და აღარ შეიცვლება.
ღამე კიდევ რამდენიმე საათს გასტანს, არ ვფიქრობ გარდაცვალებაზე. წამზომი ჩართულია..ცხოვრება– აბსტრაგირებული დრამა– ისტორიათა გახუნებული სპექტრი.
ყოველი სიტყვით გატყუებ.. ყველაფერი ერთმანეთში მერევა. შენ ხარ მე?!!! მე, რომელიც არსებობს თუ მე, რომელმაც არსებულის შიგნით არარსებობის ოთხ კედელს შეაფარა თავი?! თუ ჩემი სხვა ხარ?! დამსხვრეული სარკე ხარ?! არასრული გამოსახულება??!!! შენ მამოძრავებ?..მერვე დღე ხარ?!...........სიტყვებში არ გამოაშკარავდები..კიდევ ერთი ტყუილი მოვროშე.
აი, შევიშალე. ამ რეალობის ამ წამიდან გონება ამოსუნთქვას გავატანე და შევიშალე. შემდეგ მეთექვსმეტე საუკუნეში დავიბადე ოფელიად და მოვკვდი ფსიქეად. სულ ეს იყო. მე დიდხანს ვდუმდი და შევიშალე. შენ კი მაინც ჩემი სხვა ხარ,..დიდი, პირღია უკმარისობა.
03:28
No comments:
Post a Comment