მთელი ღამე ტიროდა.თავისი პატარა ცხოვრების გამო, დაუსრულებელი შიშის, სევდის, სირცხვილოს და კიდევ ათასი, გონმიუწვდომელი გრძნობის გამო, მხოლოდ ემოციურ შრეებს რომ აწვებოდა ნამის წვეთებად.
დილით ყველაფერს გაიაზრებდა და თავს დამცინავ სიცილს დააყრიდა, სანამ მხრებში აბსოლუტურად გამართული, თავადური მიხვრა-მოხვრითა და მზერით გაემართებოდა სოციალური ცირკისკენ.
მთელი ღამე ტიროდა, რადგან ის ის იყო გააანალიზა, სიკვდილი რომ აბსოლუტური დასასრულია და პირველგანცდილი შვება მოულოდნელმა სასოწარკვეთამ დაუფრთხო. განა რა არის იმაზე მტკივნეული პატარა ადამიანისთვის, ვიდრე უთხრა რომ სიკვდილის მისტერიები, ბოდვები სუბსტანციურ არსობაზე თუ სულის ტრანსფორმაციებზე არის აბსურდი.და ყველფერი მთავრდება წამის მეასედში, როცა ბიოლოგიური მექანიზმი ფატალურად დაგიზიანდება. ტრაგიკული რეალობა-ის ვეღრ ხედავს ვერაფერს, რასც ამდენ ხანს ეჭიდებოდა.მან დაკარგა უკანასკნელი იდეალი-სიკვდილის კულტი, ასე მონდომებით რომ ასხამდა ათას სხეულს და ღამღამობით დუმილის ენაზე ესაუბრებოდა.და აი: უკანასკნელმა თანამგზავრმა მიატოვა.
შექსპირი, გოეთე, ვირჯინია. უნამუასო მატყუარები! წარმოგიდგენია, რა ოსტატურად გააცურეს კაცობრიობა?! იმ ღამეას, როცა პატარა ადამინი განუწყვეტლივ ტიროდა, ზეცა ცარიელი იყო ღმერთებისა და კლასიკოსებისგან. უჩუმრად გაიკრიფნენ ღრუბლის ფარდის უკან.ადამიანი უნდა დარჩენილიყო
სრულიად მარტო, რომ ძველებურად ვეღარ ეპოვა ძლიერი პარტნიორი, ყველა მის სიმძიმეს რომ გადაიბარებდა. უნდა დარჩენილიყო მარტო და მარტოობაშიც ვეღაარ დაენახ რაიმე თავშესაფარი.
და იგი მთელი ღამე ტიროდა, სანამ ოთახში დიდი სარკე არ დაიმსხვრა.
სიზმრიდან გამოღვიძება ჰგავს წყლიდან ამოსვლას.შენ ისევ გახსოვს დინების ხმა ყურის ნიჟარების გავლით და გახსოვს თამამი ფიქრი დახრჩობაზე, საკუთარ თავთან გამხელილი ზრახვა. მაგრამ გადაიფიქრე.
..ტირილი შეწყვიტა და გათენდა, როცა ოთახში დიდი სარკე დაიმსხვრა. პატარა ადამიანის გამოსახულება კოსმოსივით გაიშალა და ცრემლშეუმშრალი თვალები გამრავლდა.
მათ ყველას ერთი სევდა ჰქონდათ და არასოდეს მიატოვებდნენ ურთიერთს.
პატარა ადამიანმა იგრძნო, რომ აღარ იყო ისეთი პატარა.
და მართლა აღარ იყო.
პს. დღეს ჩემს ხელებში პატარა ჩიტი მოკვდა. დიდი და პატარა ტრაგედიები.
No comments:
Post a Comment