ოდესმე რომ მექნება ყოველდღიური მომაბეზრებელი სამსხური და ბევრი, ბევრი პასუხისმგებლობა,თუმცა არც იმდენი, რომ საღამოობით დაღლილი სხეულის რეაბიიტაციისთვის ალკოჰოლს არ მივმართო, მარტო დარჩნილს საუკეთესოდ გამიგებს ჩარლი..
ეს ერთხელ ჩემს ძვირფას მეტაფიზიკურ მეგობარს ვუთხრი და, არც გამკვირვებია, ისეთი მზერა რომ მომაპყრო, თითქოს რაღაც დიდ უხამსობაში დავეჭირე.მერე კი ორივე, მეც დ ჩარლიც, ლიტერატურული ენით დაგვამცირა.
ოდესმე ყველა ასეთი მზერით მიმაცილებს სახლამდე. იქ კი ჩემი მარტოობა დამხვდება და მერე დაველოდებით ჩარლის, რომელიც აუცილებლად მოვა, იმიტომ, რომ საღამოობით ჩვენ ძალიან დაგვჭირდება მთელი დღის საძაგელი შთაბეჭდილებების გონებიდან როგორმე ჩამორეცხვა და იმიტომ, რომ ზოგჯერ შეუძებელია საკუთარი სულის არსებობის, როგორც ლურჯი ჩიტის ჭიკჭიკის, ატანა. ეს შეუძლებლობაც აუტანელია, თავისთავად.. „ადამიანად ყოფნის შეუძლებლობა.“
აუცილებლად დაგვჭირდება ბევრი სასმელი და ფეხარეული მუზა..და მაღალი შენობები საფრენად.
მაპატიე, რომ ხშირად არ მადარდებს ეგვიპტე და სირია. და გმირები.ლიბერალები და ანარქისტები.და ერთსქესიანთა ქორწინებები და აბორტის ჰუმანურ-რელიგიური გაგებები.
No comments:
Post a Comment